1. Słyšće, kajke nět su ćežke lěta,
kotrež tłóča ludźi teho swěta.
Wone njeje hórje žanom mužej
||: hač na kraju jenom chudom burej. :||

2. Chudoba je wulka pola ludźi,
kotraž z hłodom často wjele prudźi,
měli jeno chlěba dosć a sele,
||: twaroha a butřanki dosć wjele. :||

3. W mlócy jahły te su jara rědko,
zemske krušwje kóždy dźeń su nětko.
Jeja, mjaso, bibaski a kulki
||: k jědźi lědom swjaty dźeń su wulki. :||

4. Čeledź mórči, hdyž je wjacy dźěłać,
štó so njedyrbjał da při tym hněwać?
Ta ’zda dyrbi so ji cyła podać,
||: bórnje dyrbjał w nocy, wodnjo worać. :||

5. Hdyž mam syna, kiž ma zdobnu dołhosć
a wšich swojich čerstwych stawow strowosć,
wozmi jeho z mocu do rekrutow,
||: bórnje sej joh chował do wšich kutow. :||

6. Pola knjejstwa njetrjeba sej móslić,
zo budźe jom šosar něšto spušćić,
šosy, dawki, danje dyrbi złožić,
||: dyrbjał tež je z njebja dele požčić. :||

7. Njeda pak wón wšitko, štož so žada,
z wbohim burom jara zlě wonhlada,
eksekucijon a kłóda, puki,
||: tajke wokoł’ wušow brunča bruki. :||

8. My da chcemy naš křiž dale nosyć,
z dowěrnosću při tym Boha prosyć,
zo by wón nam dał po našim křižu
||: wšeho dosć w njebjeskim paradizu. :||