Njech kóždy na to kedźbu ma

2. Toh města knjez najčestniši
bě płodźił swojim mandźelstwi
dźowčičku, knježnu pócćiwu,
Terezija jej rěkachu.

3. Ta sama bě wot młodosće
wša połna bohabojosće
a stajnje Boha wjeršneho
z modlenjom chwali spěwajo.

4. Hdyž běše přišła k rozumej,
so zawda cyle Jezusej:
Zo chce być jeho njewjesta,
kaž w křćeńcy slub je sčiniła.

5. Při tym bě jara lubozna,
sej runja skoro njenam’ka,
tuž wulki knjez tež wobzamknu,
ju sebi wzać za mandźelsku.

6. Jej’ staršej’ pře nju prošeše,
nan a mać k temu zwoleše,
a mać tej dźowce dźeše tak:
»Luba, ow njepušć toho wšak!«

7. Ta dźowka z płačom praješe:
»Mój nawoženja Jezus je,
tom sym ja hižo slubjena,
zo bych swój wěnc jom nosyła.«

8. Nan pak tej dźowce wotmołwi:
»To so ći činić njehodźi.
Mój staršej hižo starej smój,
hdźe chce być potom wostatk twój?«

9. Tón knjez tež zaso přišoł je,
wšo k’ kwasej běše hotowe.
Na tym pak je ta njewjesta
so wulce jara rudźiła.

10. A hnydom rano wona dźe
do zahrody a poklaknje,
wołajo k swojom Jezusej,
kiž na měsće je přišoł k njej.

11. Wón luboznje ju postrowi,
wona pak tak so nastróži,
zo z hańbu k zemi hladaše,
pak hnydom k njemu chwataše.

12. Tež zmolom jeho znaješe,
jej’ duch so k njemu horješe.
Wšej’ zrudoby je zabyła,
na kwas njej’ wjace spomniła.

13. Duž poča Jezus rěčeć z njej
a poda złoty pjeršćeń jej:
»Hlej luba! Tu maš k wěstosći
zawdawk wot mojej’ lubosće.«

14. Wona pak róže łamaše
a nawoženi dawaše,
prajicy: »Z tym ja pokazam,
zo tebje samoh lubo mam.«

15. Tuž dźěštaj tutaj slubjenaj
a wšelke kwětki šćipaštaj,
wón dźeše k njej: »Nětk pój da ty
wšak tež do mojej’ zahrody.«

16. A za ruku ju zapřija,
tu zahrodu jej pokaza,
kiž w’ wótcnym kraju měješe,
tam wjele róžow kćěješe.

17. Njewjesta połna wjesela
tych dobrych płodow wopyta.
To wuprajić so njemóže,
što tudy krasnych płodow bě.

18. Hercy a rjane spěwanje
ju wulce jara zwjeseli.
Tam čiste rěčki běžachu,
kiž slěboru so runachu.

19. Wón dźeše: »Moja njewjesta!
Tu zahrodu sy widźała.
»Ja chcu nětk zaso z tobu hić
a tebje domoj přewodźić.«

20. Njewjesta z wulkej zrudnosću
woteńdźe k městu swojemu.
»Hdźe chceš?«, ju wacha nadpaže.
»Dom k nanej!«, wona praješe.

21. »Štó je twój nan?«, ju prašachu.
»Mój nan je wyši na městu.«
Jej wajchtar na to wotmołwi:
»Tón wyši je pak bjez dźěći.«

22. Na drasće pak bě póznata,
zo knježnička bě wosobna.
Na to ju hnydom wjedźechu
do toho města před radu.

23. Wona pak při tym zawosta,
mój nan je wyši toh města,
a zo je před por štundami
tež hakle šła won z wrotami.

24. Rada so tomu dźiwaše,
hdźe była je, ju prašeše,
a kak jej’ nanowe mjeno je,
jim wupowědać dyrbješe.

25. Tuž w starych pismach pytachu
a we nich tež to nam’kachu,
zo před lět sto a dwaceći
tam njewjestu su zhubili.

26. A tola bě ta njewjesta
tak młoda, běła, čerwjena,
kaž holcy lětow pjatnaće
so jeje čoło błyšćeše.

27. Z toho je rada spóznała,
zo tón skutk přińdźe wot Boha.
A woni jej jěsć dawachu,
wona pak hnydom woblědnu.

28. A dźeše: »Ničo nježadam,
hač jeno: Dźiće prědarjam,
zo bych ja hišće dóstała
to wotkazanje Jezusa.«

29. Hdyž wona je nětk dóstaše,
zo wjele ludźi widźeše,
je zmolom ćiše wusnyła.
Da štóž tu na to kedźbu ma

30. A chce tu zbóžnosć herbować,
tón dyrbi Boha lubować,
tak budźe Bóh tam po času
jom dać tu krasnosć njebjesku.