1. Nech kóždy na to kedžbu ma,
Kak džiwna wjec so podała
Tam we tym kraju Wuherskim,
Tym wulkim mjesći Waradžim.

2. Toh’ mjesta knez najčesniši
Bje płodžił swojim mandželstwi
Džowčičku, knežnu pótsiwu,
Therezija ji rjekachu.

3. Tasama bje wot młodosćje
’Ša połna bohabojosćje,
A stajnje boha weŕšneho
Z modlenjom khwali spjewajo.

4. Dyž bješe pšišła k rozomej,
So zawda cylje Jezusej:
Zo ’ce być jeho newesta,
Kaž chčeńcy slub je sčiniła.

5. Pši tym bje jara lubozna,
Sej runja skoro nenanka,
Duž wulki knez tež wobzanknu,
Ju sebi ’zać za mandželsku.

6. Jej’ staršej’ pše nju prošeše,
Nan a mać k temu zwoleše,
A mać tej džówcy džeše tak:
›Luba, o nepušć teho ’šak!‹

7. Ta džówka z płačom praješe:
»Mój nawoženja Jezus je;
»Tom’ sym ja hižom slubena,
»Zo bych swój wjenc ’mu nosyła.«

8. »›Nan pak tej džówcy wotmolwi:
»›To so ći činić nehodži.
»›Mój staršej hužom starej smój,
»›Dže ’ce być potom wostatk twój?‹«

9. Tón knez tež zaso pšišoł je,
’Šo kwasej bješe hotowe.
Na tym pak je ta newesta
So wulcy jara rudžiła.

10. A nydom rano wona dže
Do za’rody a poklakne,
Wołajo k swojom’ Jezusej,
Kiž na mjesći je pšišoł k nej’.

11. Wón luboznje ju postrowi,
Wona pak tak so nastróži,
Zo z hańbu k zemi ’ladaše,
Pak nydom k nemu khwataše.

12. Tež zmolom jeho znaješe,
Jej’ duch so k nemu horeše;
’Šej’ zrudoby je zabyła,
Na kwas nej’ ’jacy spomniła.

13. Duž poča Jezus ryčeć z nej’
A poda złoty peršćeń jej:
’Laj luba! Tu maš k wjestosći
Zawdawk wot mojej’ lubosćje.

14. Wona pak róžje łamaše
A nawožeńej dawaše,
Prajicy: »Z tym ja pokazam,
»Zo tebe samoh’ lubo mam.«

15. Duž džještaj tutaj slubenaj,
A ’šelke kwjetki šćipaštaj,
Wón džeše k nej: ›Njetk pój da ty
›’Šak tež do mojej’ za’rody.‹

16. A za ruku ju zapšija;
Tu za’rodu jej pokaza,
Kiž wótcnym kraju mjeješe,
Tam wele róžow kćjeješe.

17. Newesta połna wesela
Tych dobrych płodow wopyta.
To wuprajić so nemóže,
Što tudy krasnych płodow bje.

18. Hercy a rjane spjewanje
Ju wulcy jara zweseli.
Tam čiste rječki bježachu
Kiž sljeboru se runachu.

19. Wón džeše: ›Moja newesta!
›Tu za’rodu sy widžiła.
›Ja ’cu njetk zaso z tobu hić
›A tebe domoj pšewodžić.‹

20. Newesta z wulkej zrudnosću
Woteńdže k mjestu swojemu.
»›Dže ’ceš?‹« ju wacha napaže.
»Dom k nanej!« wona praješe.

21. »›Štó je twój nan?‹« ju prašachu.
»Mój nan je wóši na mjestu.«
Jej wajchtaŕ na to wotmolwi:
»›Tón wóši je pak bez džjeći.‹«

22. Na drasći pak bje póznata,
Zo knežnička bje wosebna.
Na to ju nydom wedžichu
Do teho mjesta pšed radu.

23. Wona pak pši tym zawosta,
Mój nan je wóši toh’ mjesta,
A zo je pšed por štundami
Tež hak’lej šła won z ’rotami.

24. Rada so temu džiwaše,
Dže była je, ju prašeše,
A kak jej’ nanowe meno je
Jim wupowedać dyrbeše.

25. Duž starych pismach pytachu
A we nich tež to nankachu:
Zo pšed ljet sto a dwacyći
Tam newestu su z’ubili.

26. A tola bje ta newesta
Tak młoda, bjeła, čerẃena;
Kaž holcy ljetow pjatnaće
So jeje čoło błyščeše.

27. Z teho je rada spóznała,
Zo tón skutk pšińdže wot boha.
A woni ji jjesć dawachu,
Wona pak nydom wobljednu.

28. A džeše: »Ničo nežadam,
»Hač jeno: Džiće prjedarjam,
»Zo bych ja hišće dóstała
»To wotkazanje Jezusa.«

29. Dyž wona je njetk dóstaše,
Zo wele ludži widžiše,
Je zmolom ćišje wusnyła.
Da štóž tu na to kedžbu ma,

30. A ’ce tu zbóžnosć herbować,
Tón dyrbi boha lubować:
Tak budže bóh tam po času
’Mu dać tu krasnosć nebesku.